Udział wezmą: Janusz Drzewucki, Maciej Melecki i Krzysztof Siwczyk.
Wiersze prawie wszystkie Aleksandra Jurewicza – obszerny wybór z całej dotychczasowej twórczości poety, poczynając od „Po drugiej stronie” (1978), poprzez słynny poemat „Lida” (1990), aż po wiersze ostatnie – to książka piękna i istotna. Zakomponowane na nowo liryki – bo przecież „wiersze prawie wszystkie” to, w niezwykły sposób, odrębna, nowa rzecz poetycka – budują przejmujący wizerunek, „autoportret”, ich bohatera. Są dramatycznym monologiem, utrwaleniem i próbą ocalenia doświadczenia indywidualnego, osobistego. A jednocześnie w tym głęboko osobistym zapisie obecne jest także nasze wspólne, „historyczne” doświadczenie: natychmiast rozpoznajemy wyraziste, mocne obrazy najważniejszych momentów zbiorowej naszej biografii ostatnich kilkudziesięciu lat. To zresztą była zawsze charakterystyczna cecha – i wartość! – świetnej liryki Jurewicza: połączenie tego, co „osobiste”, z doświadczeniem wspólnym, niekiedy w wyrazistej pokoleniowej perspektywie. Dlatego ta poezja tak blisko, tak intensywnie towarzyszy nam od tylu już lat. Jest prawdziwie istotnym zapisem, utrwaleniem, ocaleniem – poruszająca, przemawiająca do każdego wyrazistym, rozpoznawalnym głosem „jednego z nas”.
Bronisław Maj
ALEKSANDER JUREWICZ (ur. 18 listopada 1952 w Lidzie) − poeta, prozaik i eseista. Autor tomów wierszy: „Sen, który na pewno nie był miłością” (1974, arkusz poetycki), „Po drugiej stronie” (1977), „Nie strzelajcie do Beatlesów” (1983), „Jak gołębie gnane burzą” (1990), „Dopóki jeszcze... i inne wiersze” (1991) oraz książek prozatorskich: „W środku nocy” (1980), „Lida” (1990), „Pan Bóg nie słyszy głuchych” (1995), „Życie i liryka” (1998), „Prawdziwa ballada o miłości” ( 2002), „Popiół i wiatr” ( 2005), ,„Dzień przed końcem świata” ( 2008), „Samotnia” ( 2019). Laureat nagród: 1990 – Nagroda Czesława Miłosza (za „Lidę”), 1991 – Nagroda Fundacji Marii i Jerzego Kuncewiczów, 1996 – Nagroda Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury, 2002 i 2012 – Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury. Mieszka w Gdańsku.
40 lat systematycznej i rewelatorskiej twórczości poetyckiej (11 tomów wierszy) Jana Kaspra układa się w oryginalną i niezwykle wartościową summę doświadczeń osobistych, społecznych i historycznych. W przeciągu całego jego pisarstwa ważne znaczenie miało dorastanie w dobie komunistycznej Polski, wynaturzeń ówczesnego reżimu, życie w totalitaryzmie zależnym od sowieckich sąsiadów. Pamięć o tych bolesnych doświadczeniach trwa do czasu ostatniego wydanego w tym roku tomiku. Jednocześnie nowego ujęcia, nowego przeglądu wymagają wiersze „kontrkulturowe” Kaspra, albowiem jego poezja uprzedzała w pewnych swych przejawach dokonania poezji pokolenia „brulionu”. Poeta także w bardzo twórczy sposób wpisał się swego czasu w nurt poezji metafizycznej i nigdy doświadczenia wymiaru nadprzyrodzoności nie ograniczał, szukał dla niego nowych ekspresji. Dzięki temu prezentowany wybór jego poezji Mogiły obwoźne pozwala jeszcze lepiej zrozumieć, jak bardzo odkrywcza jest jego formuła poezji metafizycznej, skoro nadal z powodzeniem ją uprawia. W jego poezji od początku obserwowane było twórcze i niezwykle interesujące napięcie między wymiarem świata prywatnego (który poetka i krytyczka Teresa Tomsia uznawała za niemal dominujący) a zobowiązań publicznych poezji. Wreszcie, przez cały czas rozwoju drogi twórczej Jana Kaspra pojawia się w niej stale na nowo definiowane i uaktualniane przekonanie o doniosłości sztuki słowa, jej kluczowym znaczeniu dla wspólnoty lokalnej, narodowej i ogólnoludzkiej. Warto zwrócić jeszcze uwagę, że genialne późne wiersze Kaspra są zarazem intrygującą reinterpretacją całej jego wcześniejszej poezji.
Tomasz Mizerkiewicz
JAN KASPER ur. 7 lutego 1952 r., od początku związany z Wielkopolską. Okres dzieciństwa upłynął mu we wsi Bielejewo. Lata szkolne spędził w Szamotułach. Ukończył filologię polską na UAM w Poznaniu. Od 1976 r. zamieszkał w Wągrowcu. Pracował w I Liceum Ogólnokształcącym im. Powstańców Wlkp., którego jednym z najważniejszych absolwentów jest Stanisław Przybyszewski. Prowadził związany z nurtem alternatywnym Teatr Prób. Uznanie przyniósł mu multimedialny spektakl Okna, angażujący 150 wykonawców i prezentowany m. in. w ramach IV Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Malta’94. W 2011 r. przeprowadził się do położonej niedaleko Wągrowca wsi Łaziska, w której mieszka do dzisiaj.