(…) Teksty Olgerda Dziechciarza lawirują pomiędzy publicystyką, a lirycznym zaangażowaniem w rzeczywistość, z którą bohater tych wierszy, ktoś kto mówi z ich wnętrza - nie poradził sobie. Nie dlatego, bo nie potrafił dać sobie rady, ale dlatego, że nie chciał. Jest w tych wierszach depresyjny smutek, ale jest też gniew i bezsilny protest oraz brak zgody na niepewność, którą przynosi codzienność odpowiednio ustawiona przez tych, którzy o niej decydują. Kim są? Mogą być politykami. Kimś, kto ma w sobie sprawczość. (…) Dziechciarz odrobinę oldskulowo dekoruje teksty metaforyką pełną przejmujących obrazów. Sierpień jest zatem "wygięty jak turecka szabla", "Bóg skacze na skakance", a "argumenty są jak plomby". Lubię ten przesyt. Ale wiem, że potrafi on przeszkadzać. Poza tym zdarzają się w tym tomie teksty, które są powtórzeniem historii już opowiedzianych. Czasami z uwagi na obszerność wiersza jakiś wers wysypie się, zazgrzyta. To jest zawsze ryzyko, z którym należy się liczyć przy tej ilości słów. Frazy biegną od lewej do prawej, szeroko. Nad takim wierszem trudniej zapanować, ogarnąć go, usadzić. Dziechciarz świetnie sobie radzi, ale zdarzają się słabsze momenty. Miejsca, w których wykrzacza się frazes: "tragedia pomyłek", stan, który nie może "wiecznie trwać" albo "szara rzeczywistość".
W mojej opinii siłą tych wierszy oraz tym, co sprawia, że warto po nie sięgać (bo warto) jest ich autentyczność. W tym sensie - ich dojrzałość. "Co my tu mamy? Lęk! Słabość! Bezradność!" - być może. Ale to są pojęcia, które napisać może wyłącznie ktoś, kto rozumie co znaczą. Tylko wtedy wybrzmią one prawdziwie. U Dziechciarza tak brzmią. Bo to jest poezja, której funkcją jest lament. Nie ma już nic, w co można wierzyć, nikogo komu można ufać. To są wiersze pisane głębokim rozczarowaniem i nie ma w nich spokoju płynącego z rezygnacji. Jest bezsilny bunt. Samobójczy odruch podjęcia walki o godność, której współczesność potrafi pozbawiać. (…) Dziechciarz ma w sobie odwagę niemal zupełnego odsłonięcia swojego bohatera lub po prostu siebie. Chociaż prawie nigdy nie mówi w pierwszej osobie liczby pojedynczej, doskonale wiem, kto jest kim w tej opowieści. Zatem odwaga i bezkompromisowość? A może po prostu brak złudzeń i doświadczenie rozpisane na długie wersy, jak mosty łączące dwa brzegi - prawdę i fałsz. A na końcu tej drogi jest bezgraniczny smutek, ponieważ:
"Oni mają broń, władzę, są w prawie i strzelają. Pan/Bóg kule nosi. Wszystkie kule nosisz w sobie. Z tego powodu zgasłeś" ("Stan surowy") Funkcją tej poezji jest lament, a to jest zawsze jakiś rodzaj uwolnienia emocji. Jakaś ulga.
Marcin Zegadło
(Księgozbiry, styczeń 2022)
"Reperkusje. Symfonia wierszy żałosnych", Olgerd Dziechciarz, Fundacja Kultury AFRONT, Bukowno 2021.