Scherzofrenia przynosi wiersze powstające na przestrzeni ostatnich sześciu lat. Autor przepracował swój idiolekt dzięki poszerzeniu semantycznemu zakresu tematycznych ujawnień, wywiedzionych ze splotu jednostkowej konfrontacji z coraz bardziej zaburzonym światem realnym. Scherzo – forma muzyczna oparta na rytmie i artykulacji, a zwłaszcza człon „-frenia” konotujący w stronę choroby psychicznej – służą Wojtyle za element trawestujący typowe […]

Nowe wiersze Rafała Skoniecznego są ciemne i gęste. Przypominają pracę pamięci złożoną z fragmentów obrazów, powidoków, niejasnych przeczuć. Autor zabiera czytelnika w przeszłość, teraźniejszość i przyszłość – zaprasza do pokoi, w których błądzi się pomiędzy tym, co utracone, a nigdy nieotrzymane. Dawno nie czytałam książki poetyckiej, która tak przekonująco mówiłaby o samotności i niepokoju. Udaje […]

Nie da się tych wierszy przyszpilić do jednej planszy, ująć w jednej formule. Choć można by tu pewnie coś powiedzieć o ascezie. Albo o aforyzmach. Albo o ironii. Tak, jeśli już, o ironii chyba bardziej niż o czymś innym. O dystansie więc wobec słów, postaci i rzeczy, wobec teraźniejszości i pamięci, a przy tym także […]

Historie własne, ale i cudze. Abstrakcja, ale i konkret. Ślady życia codziennego do odszyfrowania w szeregu uników, językowych szarad, gier z czytelnikiem. Kiedy już wsiądziesz do tego semantycznego rollercoastera, pośród huku i świateł zobaczysz mimo wszystko świat. „I tak tutaj nie mieszkamy” – ta wspaniała fraza z wiersza Cel świetnie oddaje istotę poezji. Oto wszakże […]

„Włożyłem ręce w te wiersze” – mógłby powiedzieć poeta o zręcznych synapsach, które po mistrzowsku żonglują słowami. Od siebie dodam: „Co tu się, panie, dzieje z językiem? Język staje kołkiem w płocie!”. Poezja Mirosława Gabrysia jest po ludzku anarchistyczna. Już nie młodzieńcza, ale jeszcze nie stetryczała – znaczy dojrzała. Najlepszą rekomendację tym wierszom wystawiła moja […]

Jeżeli wiecie, że istnieje coś takiego jak „teologia czułości“, możecie być niemal pewni, że właśnie tutaj pojawia się ona w swojej nagości. Za każdym wierszem jest jedno ludzkie przytulenie, gdyż za każdym życiem, które rozpłynęło się w bezpowrotności, jest głębokie doświadczenie współczucia oraz współzależność, zaufanie i nadzieja. Ta poezja wrażliwie wskrzeszanej pamięci zmusza do uklęknięcia. […]