”W szufladach ciasno, w szafach ciemno” pisze w incipicie wiersza ”Pustostan” Piotr Gajda, diagnozując swój bogaty dorobek poetycki. „Wiązania wodorowe” faktycznie łączą wiersze Gajdy w jeden, konsekwentny poemat, mieszczący w sobie różnorakie idiosynkrazje i niejednokrotnie zachwyty tego, który ma odwagę spojrzeć w głąb pustego stanu świata, któremu poezja potrafi stawić opór, ale też przydać onirycznego […]

Wojtyła świetnie zdaje sobie sprawę z problematyczności terminu „poezja religijna” i jego „kłopotliwości” w odniesieniu do niektórych twórców czy w ogóle jego złożoności, możliwych podtypów, nurtów itp., ale gdzieś na końcu i tak pozostaje nam w świadomości szeroki zakres pojęcia poezja religijna, w którym osadzenie Wojaczka nie sprawia żadnego problemu, a czytelnikowi akceptacja tego gestu […]

Odpowiedzią na obojętność świata jest żarliwość poetyckiej o nim opowieści – i tym właśnie są wiersze Andrzeja Titkowa, których bohater, czuły współuczestnik zdarzeń i wrażliwy obserwator, pozostaje wierny młodzieńczemu zaangażowaniu nie pozwalającemu milczeć wobec rozpoznawanego wokół zła i nakazującemu przebijać się przez otaczającą ciemność by próbować, jak Syzyf, ze świadomością nieuniknionego, ocalić kruchą i delikatną, […]

5:40, już nie noc, a jeszcze nie brzask. Al Pacino właśnie kładzie się do snu, na szybie siadają biedronki, Andrzej przytula kota (kot wtula się w Andrzeja), Anielce nie rosną paznokcie, zaś Genowefa pali milicyjnego papierosa, po czym na widok mężczyzny, który sika pod mirabelką, a później wali konia, zdejmuje flanelową koszulę nocną, odsłaniając blizny […]

Małą Wielką Księgę Drogi – debiutancki tom poetycki Jerzego Ciurloka – należy rozpatrywać na kilku poziomach: teoretycznoliterackim, biograficzno-historycznym, wreszcie duchowo-religijnym. Najprościej, nie znaczy najlepiej, byłoby czytać tę hipisowską książkę jako „dziennik podróży” – zapis transowej i ekstatycznej przygody zarówno w głąb siebie, jak też retrospektywną, generacyjną, relację z eskapady w szaloną przeszłość pod szyldem wolnej […]

Poemat Kazimierza Brakonieckiego Pies na wiersze albo Pieczewo wprowadza nas w szybko kadrowany świat najbliższej, coraz bardziej spłowiałej dookolności, podległy dynamicznie postępującej erozji. Naoczna eksploracja wielu – ruchliwie przenikających się oraz namnażanych – uwidocznień przetykana jest różnie kierunkującymi się dywagacjami o stanie jednostki spychanej przez narastające zagrożenie w odmęty złowieszczych przeczuć i lęków, której położenie […]